Sebagaimana yang saya telah sebutkan tadi,
saya bertukar ke rumah sakit yang tersebut pada 16.9.1916. Saya sampai ke situ pada hari Sabtu. Encik Mohd Darus telah serah kepada saya
barang-barang dalam stor pada pagi itu dan oleh kerana ia suka hendak pergi
lekas, ia bersetuju datang bekerja pada petangnya (masa ditutup opis) bagi
mengajar saya cara-cara bagaimana membuat hitungan dan membuat order
barang-barang makanan tiap-tiap hari mengikut bilangan orang-orang sakit dan
tiap-tiap satu macam atau kelas makanan mengikut peraturan “schedule” yang
ditetapkan. Kemudian daripada itu pula
untuk saya belajar peraturan-peraturan dan kerja yang biasa diperbuat di
pejabat itu dengan surat-menyurat, membuat baucer-baucer dan menyimpan rekod-rekod
yang mustahak dan ia terpaksalah ajar saya sehingga petang hari yang mula
itu. Saya tidak sempat melihat bagaimana
cara menerima barang daripada kontraktor yang saya pada pagi besoknya mesti
jalankan sendiri tugas itu.
Pada hari yang mula itu, saya telah
terkeliru kerana saya fikirkan hari minggu tentulah lambat kontraktor datang
membawa barang-barang. Oleh itu, saya
datang pada jam 9.00 pagi yang biasa pada jam 7.00 pagi. Saya tidak sangka iaitu tukang masak orang
India yang menghalau saya tempoh hari waktu mengambil air di paipnya
masih lagi bekerja di situ. Ia
terperanjat melihat saya datang dan sudah bekerja sebagai ketuanya. Ia tidaklah berkata apa-apa dan saya pun
demikian jua. Pada pagi besoknya, saya
pula terperanjat seorang diri kerana saya dapati ia telah lari meninggalkan
kerjanya dan untuk memasak hari itu ia tinggalkan seorang kawannya daripada
bangsanya untuk mengantinya. Daripada
hari itu tidaklah pernah saya berjumpa ia lagi dan kami pun bersetujulah
mengekalkan kawannya itu sebagai tukang masak di situ. Saya tidaklah tahu ia meninggalkan kerjanya
itu adakah sebab ia berasa malu kepada saya atau difikirkannya saya akan
membayar dendam ke atasnya.
Rumah Sakit
Melayu di masa itu letaknya ialah di Talang iaitu di tempat Rumah Sakit Umum
yang sekarang dan mengandungi tiga buah rumah (wad) berisi 40 buah tempat
tidur, sebuah wad rumah yang dekat dengan jalan keretapi ialah bagi orang-orang
sakit yang perempuan. Selain daripada
itu, ada pula empat rumah kecil yang berasingan dan dipanggil “cottage” untuk
orang-orang besar, orang ternama dan orang-orang kerajaan masuk berubat. Semuanya ini adalah bagi orang-orang Melayu
khasnya dan bagi orang-orang Islam amnya.
Dua wad lagi
yang lain ialah bagi orang laki-laki.
Kerajaan telah mengadakan rumah sakit khas bagi orang-orang Melayu
datang masuk berubat dengan ubatan cara barat.
Saya dapati orang-orang Melayu yang datang itu ialah kebanyakkannya
mengidapi luka daripada seluruh negeri Perak.
Di masa itu baru saya tahu ada 4 atau 5 macam luka. (1) Luka (2) Tokak (3) Cabuk (4) Pekung (5)
Miga dan entah apa lain pula. Miga
adalah satu macam cabuk juga tetapi ia berlubang-lubang di dalam daging semacam
sarang anai. Apabila dipancutkan (pam)
air ubat, maka air itu meresap dan keluar mengikut lubang lain. Semasa saya berada dan sudah bekerja di situ,
barulah seorang daripada bapa saudara saya datang berubat sakit miganya hingga
sembuh dan apabila ia balik ke kampung maka baharulah orang terima ia
berkahwin.
Ubatnya
adalah cara barat tetapi apa yang saya berasa hairan ialah air pembasuhnya yang
dikatakan “Seline-Dressing” iaitu air garam tetapi mengikut sukatan yang
dikehendaki. Daripada situ saya
mengambil kesimpulan iaitu air garam itu tajam dan kuat kuasanya. Jika saya sakit gigi hendak bengkak, saya
gosokkan kepada gusi di mana gigi yang sakit itu dengan garam halus (bukan
dikomorkan) lagi baik jika dapat digaulkan dengan air asam gelugur, dan dengan
itu gigi yang hendak bengkak itu jadi kisip balik dan sakit gigi pun hilang atau
sekurangnya jadi kurang serta beransur baik.
bersambung
Haji Mohd Yaakob bin Haji Abas Al-lamborri
HAK CIPTA TERPELIHARA
No comments:
Post a Comment