BERTUKAR KERJA KE TELUK ANSON
Sebagaimana yang
saya terdahulu sebutkan saya telah ditukarkan daripada Rumah Sakit Kampar untuk
bekerja di Rumah Sakit Teluk Anson dalam bulan September 1923. Sebagaimana pepatah Melayu sebagai “belut
pulang ke lubuk” kerana Teluk Anson ialah bandar yang dekat sekali dengan
kampong saya Lambor Kiri dan boleh bertemu dengan orang daripada kampong saya
setiap masa.
Pada masa saya
mula sampai di situ, keadaannya lebih kurang serupalah jua sebagaimana keadaan
mula saya tiba di Rumah Sakit Kampar.
Tetapi, apa yang amat menarik perhatian saya ialah persengketaan di
antara orang-orang pekerja Melayu di situ yang amat kecil bilangannya. Kerap-kali berlaku pukul-memukul atau
pergaduhan di antara sama-sama mereka dan keluarga-keluarga mereka tidak
berputus-putus pergaduhan-pergaduhan selalu berpunca daripada rumah mereka
dengan cara sindir-menyindir bersama-sama ahli dan anak-anak pinak mereka. Yang dijadikan bahan-bahan sindiran itu ialah
ayam, kucing atau apa-apa jua. Misalnya
jika sekumpulan ayam mereka lalu di situ satu pihak menyindir. Katanya, tengoklah ayam jalang itu pandai
hendak ambil laki orang atau apabila dua ekor kucing berkelahi satu pihak
menyindir. Katanya, “pandai muka hang pandai hendak ambil bini orang”, jadi di jawab
oleh pihak yang lain yang dirasa dirinya kena sindir itu. Katanya, “Apa hang kata, kurang hajak!” “Hang
berani mai keluar, aku nak hajak hang”, dan dengan itu mereka bergumpal
sehingga orang-orang lain datang beramai-ramai untuk melerai mereka daripada
bergaduh.
Beberapa kali sudah saya cuba selesaikan terutama
di dalam satu pergaduhan di antara dua pekerja di situ. Pada satu pagi, saya panggil dua pekerja yang
telah bergaduh sama-sama mereka. Saya
beri bermacam-macam nasihat yang saya tahu dan merekapun nampaknya bergembira
dan maaf-memaaf dan sesudahnya berjabat tangan dan bersalam-salam sama mereka
di hadapan saya. Saya fikir selesailah
sudah perkara itu di situ, tetapi pada petang itu jua sepihak yang bergaduh itu
telah memukul anak muda laki-laki pihak lawan yang disyaknya mengadukan perkara
itu kepada saya.
Saya tidak lagi tahu apa langkah hendak atau patut
diambil. Ada orang berkata iaitu pada
masa itu 1923 ada kongsi gelab atau samseng di antara orang-orang Melayu di pekan
itu. Saya tidaklah dapat tahu benar atau
tidak tetapi sendiri sudah berasa takut hendak pergi keluar ke pekan pada
petang hari. Bagaimanapun, saya tidak
putus asa untuk mencari jalan bagi memadamkan perselisihan di kalangan
pekerja-pekerja daripada orang-orang Melayu di situ.
Dengan tujuan itu, pada petang besoknya selepas
pergaduhan itu berlaku, saya telah khabarkan kepada seorang yang tertua sekali
daripada mereka di situ, iaitu Pak Man tukang masak Melayu di rumah sakit itu
iaitu saya hendak berjumpa dengan mereka kesemua pada petang itu di hadapan
rumah berek tempat mereka duduk selepas mereka masing-masing habis bekerja pada
petang itu untuk berunding atau mencari jalan bagi memadamkan persengketaan di
antara mereka yang ada.
Saya sudah
sampai ke situ pada jam 5.00 petang lebih kurang dan merekapun hairan. Nampaknya apa pula budak yang mentah ini
dapat buat apa-apa. Sayapun lambakkan
apa yang ada di hati saya dan nampaknya mereka masing-masing berdiam diri
saja. Tetapi di akhirnya dengan serta-merta ada pula diantara yang ramai itu
membawa parang keluar daripada bilik mereka dengan cakap yang kasar. Saya cabut lari sambil berfikir, kearah
pejabat tetapi sebenarnya saya sudah berasa takut.
Orang
tua Pak Man telah berkerian sesungguhnya suruh saya mari balik. Ia kejar saya dari belakang. Saya jawab iaitu saya tidak mahu balik kerana
saya hendak beritahu (report) kepada Tuan Besar Rumah Sakit dan kepada polis
untuk mereka datang bagi menyelesaikan pergaduhan di antara mereka di
situ. Orang tua Pak Man sudah jadi
kelang-kabut dan ia minta bersungguh-sungguh jangan direportkan perkara itu
kepada Tuan Besar dan polis dan meminta juga saya balik ke situ.
bersambung
Haji Mohd Yaakob bin Haji Abas Al-lamborri
HAK CIPTA TERPELIHARA
No comments:
Post a Comment