Di awal tahun 1911, saya telah berhenti daripada mengaji Sekolah Melayu. Dengan sokongan dan galakkan guru saya, maka saya telah cuba bekerja sebagai monitor yang sekarang ini dipanggil sebagai guru pelatih. Murid-murid yang saya ajar kebanyakkannya daripada pangkat bapa-bapa saudara saya dan kebanyakkannya daripada mereka terus berhenti daripada mengaji sekolah kerana kata mereka “mengikut pengetahuan orang-orang tua tanda dunia hendak kiamat sudah sampai, iaitu anak-anak mengajar bapa-bapa.” Selain daripada itu pula, murid-murid yang berpangkat adik-adik kepada saya suka menangis jika saya mengajar mereka dengan suara yang sedikit kuat yang mereka sangka saya marah. Di masa itu baharulah saya teringat mengapa Cikgu Quran saya bengis kepada saya kerana di masa itu saya berhati benak atau bebal, susah hendak mengingat atau memahami apa-apa yang diajar kepada saya. Tetapi sebaliknya selepas itu di masa saya mengajar di Sekolah Melayu saya tidak berasa susah sangat dapat mengerti apa-apa yang diajarkan kepada saya. Oleh itu, saya fikirkan murid-murid saya pun berhati begitu jua. Oleh yang demikian, saya terpaksa berhenti dan cuba pula cari kerja yang lain di pekan-pekan seperti kerja posman (penghantar surat di Pejabat Pos) atau seumpamanya sementara saya mengikuti guru besar ke pekan-pekan apatah lagi apabila saya tidak mengaji lagi di sekoalah. Di awal tahun 1911, maka sentiasalah saya mengikuti guru besar saya tiap-tiap kali ia pergi ke pekan untuk menerima gajinya yang masa itu dibayar di Sekolah Melayu Pekan Seputih. Di masa itu terpaksalah berjalan kaki daripada Lambor ke Parit dan daripada situ dengan kereta kuda (Gharry) ke Seputih. Ataupun daripada Lambor ke Tronoh dengan berjalan kaki daripada Tronoh ke Seputih dengan berjalan kaki atau menaiki kereta kuda. Di masa itu belum ada lagi kereta motokar mengambil sewa.
bersambung
Haji Mohd Yaakob bin Haji Abas Al-lamborri
HAK CIPTA TERPELIHARA
No comments:
Post a Comment